Fanny Dumarey, Hilde Vanderheyden, Karen Debruyne
| Tijdschrift Klinische Psychologie, 2016, 46(1), 19-29 |
Gedurende de twee voorbije decennia vond er in de behandeling van patiënten met een persoonlijkheidsstoornis
een grote kentering plaats. Waar eerst machteloosheid van de hulpverlening
en onveranderbaarheid van de patiënt centraal stonden, evolueerde dat dankzij het
werk van onder meer Linehan en Young naar een hoopvolle blik op verandering en behandelmogelijkheden.
De ontwikkeling van deze theoretische modellen ging hand in hand met effectiviteitsonderzoek
dat aantoonde dat de klachten verminderen, het functioneren verbetert
en de diagnose persoonlijkheidsstoornis soms niet langer van toepassing is.
Die modellen binnen ambulante en residentiële behandelprogramma’s vormgeven is al een uitdaging
op zich. Daarnaast is er echter grote nood aan coördinatie van de zorg. Patiënten moeten
een beroep kunnen doen op zowel residentiële hulpverlening (onder andere tijdens een crisis)
als ambulante zorg (om transfer van verandering en groei naar het dagelijkse leven te bevorderen).
Bovendien is er bij deze populatie vaak discontinuïteit in de zorg door gebrek aan therapietrouw,
crisisopnames in telkens andere settings en afgebroken contacten met de hulpverlening.
Het Centrum voor Geestelijke Gezondheidszorg (CGG) Noord-West-Vlaanderen en het Psychiatrisch
Ziekenhuis (PZ) Onze-Lieve-Vrouw Brugge namen in 2010 het initiatief om samen een
zorgtraject persoonlijkheidsstoornissen uit te bouwen binnen de regio Noord-West-Vlaanderen.
Het hoofddoel was het vergroten van de continuïteit van behandeling voor die doelgroep.
Dit artikel beschrijft de belangrijkste principes en de vormgeving van dat zorgtraject.